Market Day in Gordes

 

We drove south east on the N7 from Avignon to Cavallion, but after crossing the A7, which runs south to Marseilles, we went east on the Route D’Apt, the D900 to Coustellet. I think it should be called the Perch Village Highway. North of the D900 the villages of L’isle-sur-la-Sorgue, Fontaine-de-Vaucluse, Gordes and Roussillon are easy accessible. Turn south from the D900 and the perched villages of Ménerbes and Bonnieux are not too far. Near Coustellet we turned north on the D15 to Gordes. If it’s Tuesday, it must be market day in Gordes.   

 

Along the way we stopped when I eyed this classical Romanesque-style chapel. Probably from the 12^th or 13^th century.

 

As we continued to climb into the foothills of the Monts de Vaucluse and made another turn in the road, the view opened up. On the right the valley stretched far into the hazy morning sunlight until it backed up against the Luberon Mountains. On the left, through cypresses and native shrubs, perched on a spur, Gordes. At the top, its centuries old castle next to the church, and down the slopes, its narrow alleys and stone houses cascade down like exquisite layers of lace over a flowing satin ballroom wedding gown.

 

The perfect French hilltop village.

I wondered for how many centuries they have held market day in the shadow of the Gordes castle. Typical French country, beret and all.

 

For nearly a thousand years, the castle has been standing sentinel supreme over the village. Thought to be built in the 11^th century by Guillaume d'Agoult, one of the earliest ancestors of the powerful feudal family who ruled large parts of Provence, including Gordes. However, habitation goes back probably to about 6000 BC when flint was mined here. D'Agoult successors strengthened the castle in 1123 to make it a nobile castrum – a noble fortress, and one of the most well-known among the many nearby castles. It was further strengthened through the centuries and then mostly rebuilt between 1525 and 1541, parts in the Renaissance style, by Bertrand Simiane, the Marquis de Simiane, who was then the lord of the manor.

Quintessential Mediterranean - Olive, garlic, chillies...

Cured Meats.

While M continued to meander through the market I explored the outer edges of the market square.

 

That sure is the biggest wine bottle I have ever seen.  

It seemed that door and that entrance were there for ever.

Time to explore the village. Down we went.

It doesn’t really matter which way you go. The important thing is to get yourself lost. And that is exactly what happened. Here and there were natural openings on the side of a street to lookout over the valley; places to adjusts ones perspectives again. But around the next corner the tall stone walls and darker shadows engulfed the narrow uneven cobblestone alleys again.     

 

A feline sentinel high above street level.

 

Another on street level. Totally disinterrested in the tourists.

We eventually found ourselves on an opposite hillside of the village with excellent views of the village itself and the valley below.

 

This house was for sale. It came with a beautifully carved stone cross.

 

 

And this is why the villagers moved up the hill to be under the protection  of the castle. The view. Probably not for the beauty of it, but as a lookout and an early warning system. Warnings against feudal armies and religious zealots during the Wars of Religion in the 16th Century. Theview is not bad either.

 

Totally stoned.

We walked back to where our car was parked on the outskirts of the village and continued our journey through the valley towards Roussillon.

Proetyd - 2de Glasie

 

Na ‘n driegang middagmaal en 2 bottels wyn tussen die vyf toer lede, was die oë maar swaar, die ledemate lui en teen daardie tyd het die sonnetjie lekker gebak en die gat liggies begin stamp. Maar David, die ervare toerleier wat hy was, was seker gewoond daaraan, want oppad na ons volgende proekamer het hy gestop by Chateau Mont Redon, ‘n wynplaas sedert 1344, aan die voet van die koppie en ons toegelaat om die wingerd in te vaar en die dekades oue  geknolde en verwronge wingerd stamme en Châteauneuf-du-Pape se beroemde ronde klippe van nader te beloer.

 

 

 

Volgens David, en menige ander kenners is dit die einste “rivierklippe” wat saamwerk om Châteauneuf-du-Pape se gehalte wyne te maak. Bedags hou dit die grond relatief koel en beskerm dit die druif se wortels teen die hittige somers en snags verhit die verwarmde klippe die grond weer. Geologies gesproke is die rivierklippe daar gedeponeer deur gletsers aan die einde van die laaste ys-tydperk. Maar dis ‘n te ver draai en te lang storie om te gaan haal vir dié bloginskrywing.     

Alhoewel dit na oestyd was was was daar tog nog hier en daar druif aan die tak. Klein, goud geel korreltjies, goed-ryp en stroopsoet. Miskien Roussanne, miskien Grenache blanc, miskien Viognier?

 

Mededeelsaam met die druiwe.

Ons derde proekamer was Domaine de Beaurenard. Die wynplaas het ‘n lang geskiedenis van wynmakery. In 1695 het die Coulon familie die plaas Bois Renard gekoop. Dieselfde familie, 7 geslagte later, boer nog steeds daar. In die indrukwekkende ontvangslokaal is glasbottels met voorbeelde van die 13 druif kultivars wat gebruik kan word om ‘n Côtes du Rhône of 'n Châteauneuf-du-Pape wyn te maak. Na ‘n kort besoek aan die wynkelder onder die ontvangslokaal, was dit proetyd.

 

Ons het drie rooiwyne geproe: Die Beaurenard Châteauneuf-du-Pape en die Boisrenard Châteauneuf-du-Pape vanaf hul 80 akker plaas in die Châteauneuf-du-Pape vallei en hul Côtes du Rhône Villages 2009 vanaf die Rasteau area, in Vaucluse, waar die Coulon familie ook ‘n wynplaas het. Die Rasteau was bietjie swaar vir ‘n vroeg middag proeëry maar oor die algemeen was dit ‘n wyn van gemiddelde gehalte. Dieselfde kan egter nie gesê word van die twee Châteauneuf-du-Pape wyne nie. Albei was top gehalte, de qualité supérieure. veral die Boisrenard was uitstekend. Alhoewel vrugtig, swartbessies en pruime was toonaangewend, het dit komplekse karakter getoon met donker sjokolade en spesery nasmaak. Soos die Engelsman sou sê: This was good stuff.

 

Ons laaste wynlandgoed was ook vir my amper die lekkerste. Clos Saint Michel lê op die oorsponklike bodem van die Rhône Rivier valley, net suid van die dorpie en langs die D17 wat Châteauneuf-du-Pape met Sorgues and Avignon verbind. Die ontvangs en diens van die eienaars was aards, spontaan en ontspanne en hulle het ons werklik tuis laat voel. Met ons aankoms het Monsieur Mousset Sr. ‘n koeltetjie geniet in ‘n lêstoel in die skadu van ‘n boom neffens die opstal. Siesta-tyd! Een van die huidige wynmakers, Olivier Mousset het ook kom inloer in die proekamer, klere rooi gevlek en nat van kelderwerk. Ek het baie van hul wyne gehou. Baie swartvrug met heelwat lyf, sag en rollend in die middel, met ‘n peperige stert wat vir lang oomblikke draal op die palaat. Beesstertpotjiekoswyn.

 

 

 

Ek sou wat wou gee om ‘n paar bottels saam te vat huistoe, veral van Clos Saint Michel en Roger Sabon, maar die hoofdoel van die dag was om te proe. Tegnies was dit ook net nie moontlik vir ons om wyn die heelpad in ons tasse rond te sleep nie. En sienende dat ons nie mag wyn aanstuur na Kentucky toe nie, was dit ‘n ekspedisie vir die sintuie, die natuurlike prag van die vallei en die inname van ‘n stukkie Franse kultuur. 

 

 

Laat middag, na die terug ry na Avignon en ons ons au revoirs  gesê het vir ons mede wynvliee/kultuur-najagters en hulle die beste toegewens het met hul poging om na Aix-en-Provence te reis, het ons stadig terug gestap woonstel toe. Terwyl ons rustig kykinkopies gedoen het al met rue de la Republique langs het die huistoe-gaan skares rondom ons geskarrel. ‘n Man wat vinnig indraf by die boulangerie vir die verpligte vars broodjie vir aandete. Daar een met ‘n bottel wyn onder die arm. ‘n Groepie studente wat lukraaks van winkelventer tot winkelventer beweeg en ooo  and aaa.  Menigde wat net strak voor hul uitstaar, ‘n bestendige pas handhaaf en doelgerig hul pad oopvleg deur die aankomende massas na hul bestemming toe.

 

Ons was vroegaand weer tuis in ons woonstel wat uitgekyk het oor die Eglise St Pierre Kerk en die Pous se Paleis met ons voete op die gemak stoel se armleuning en ons vakansiegees verder ingesonke. Rustig. Later die aand het ek ‘n ligte maaltyd gemaak van groenslaai, donker olyfbrood, en skerp plaaslike kaas wat ons die vorige dag in Gondes gekoop het, en die laaste van ‘n bottel Beaumes-de-Venise gedrink, ‘n present van die woonsteleienaar, en een van die lekkerste wyne wat ek in Frankryk gedrink het.

 Au Revoir! Vive!

  

 

Ruïnes van die oorsponklike kasteel in Châteauneuf-du-Pape wat in 1940 deur die Duitse Magte opgeblaas is.

Proetyd - 1st Glasie

 

Die oggend was kraakvars. Sonnig, nog koelerig maar vol belofte dat dit 'n pragtige warm dag gaan word. Die wolklose blou hemelruim, amper daardie bekende Provençal blou, wat al deur menige skilders nageboots is, vertoon ietwat van ‘n deinserigheid. Druppels vogtigheid. Nalatings van die morestond se dou.

 

Eglise St. Pierre kerk

Ons het die woonstel vroeërig verlaat en ons pad deur die smal klipstraatjies van Avignon se ou stad gewurm, verby die Eglise St. Pierre kerk met sy pragtige deure en goue altaar, tot ons by die bopunt van die rue de la Republique gekom het waar dié oopgevou en uitgespoel het op die Place de l'Horloge. Die talle opelug restaurante en smouskarretjies het soos eilandjies in ‘n meer op die plaza gelê. Ons het links gedraai, treinstasie se kant toe en met Avignon se hoofstraat vir inkopies afgestap tot by die toerismekantoor in cours Jean Jaurès.

 

  

 

 Eglise St. Pierre kerk

Ons het 'n 9:00 vm afspraak gehad met ons wynkenner, motorbestuurder, kultuuronderwyser en grapjas vir die dag, David, van die Avignon Wine Tour maatskappy. Dié toer maatskappy spits hom toe op klein, meer intieme toergroepies. Daar was net vyf van ons op die toer. ‘n Amerikaanse student op sy brugjaar en wat wou leer van wyn en die proses en Franse kultuur, en ‘n jong egpaar van Pennsylvania, wie se vakansie met die aanlanding in Avignon nie te goed begin het nie. Die treindrywers het alweer begin staak. Wie weet waaroor hierdie keer. Die egpaar was basies gestrand of moes met ‘n bus na hul volgende bestremming, Aix-en-Provence, reis.     

 

 

Daar was geen manier dat ek, 'n grapenut, Provence en die Rhône Rivier vallei sal besoek en nie tyd spandeer in die proekamers van Châteauneuf-du-Pape nie. Hierdie klein dorpie, net noord van Avignon, en sy 3200 hektaar van wingerde, is een van die wynwereld se kleinste en gesogste wynstreke. Côtes-du-Rhônes wyne is van my gunstelinge maar die wyne van Châteauneuf-du-Pape, wat binne die algemene  Côtes-du-Rhônes streek geleë is, was nog altyd buite my bereik. Vins Prestigieux.

Ek is nie ‘n Frankofiel nie. Ek glo ‘n mens moet daarvoor alles Frans inasem en leef. Maar ek hou van hulle kos en hul wyn. Alhoewel ‘n mens die kos en wyne orals ter wereld kan geniet is die ware Jakob mos altyd lekkerder. (In ‘n vorige bloginskrywing het ek oor ‘n denkbeeldige wyntoer en Côtes du Rhône wyne geskryf.) Ons het deurgaans probeer om altyd tradisionele geregte te bestel en natuurlik plaaslike wyne te drink. En op daardie spesifieke Woensdag was dit dan ook nie anders nie.

Die toerplan was kort en kragtig: Twee wynmakers voor en twee na middagete. Ons eerste stilhou plek was by die Brotte familie se Le Musée du Vin en proekamer om te leer oor die wynmaakproses en die geskiedenis van wynmakery in die area. Alhoewel interessant laat die museum se inhoud veel te wense oor veral Suid Afrika, want die wereld se sesde grootste wyn produseerder word glad nie eens gemeld in die museum nie terwyl kleiner produseerders soos Australië, Chili en Argentinië wel verskyn op die groot muurkaart. In die verbygaan het ek dit aan David, nou die geskiedenisonderwyser, genoem, maar al wat ek gekry het was die tipiese Franse antwoord: Oë wat hemelwaarts slaan, mond wat ondertoe getrek word, oop hande wat sywaarts opgelig word, amper asof hy die seën wil uitspreek oor my en ‘n oplig van die skouers. Oui!

Miskien was ek net te sensitief?

 

Brotte wyne.

 Links is ‘n verweerde bottel meerjarige-oesjaar Brotte Pere Anselme “La Fiole du Pape.” David, ons wynkenner, wat vinnng verander het na ‘n wynverkoper, wou my laat glo dat die voggies afkomstig was van 80 jaar oue wingerde, terwyl hy ons deur die proses van kyk, ruik, en proe geneem het. Die wingerde “mag” dalk so oud wees, maar die wyn was maar middelmatig, te plat, geen diepte nie. ‘n Mens kan seker ook nie te veel verwag van ‘n wyn wat nie eintlik bedoel is vir veroudering nie. Regs is Brotte se 2011 witwyn. Ditto! Let’s move on. Ek kon net hoop dit sou beter word soos die dag aangaan. 

 

 

Ons volgende watergat was Domaine Roger Sabon. En dié dag het sommer onmiddelik beter geword. Ons het nie voor die toer geweet watter wynmakers ons sal besoek nie en ek was aangenaam verras toe ons van die hoofstraat afdraai na die Sabon proekamer. Dié wynmaker is bekend vir sy komplekse wyne en die 2009 Prestige and 2009 Reserve wat ons geproe het het nie teleurgestel nie. Beide die wyne was goed gebalanseerd en ‘n goeie mondvol van aktiwiteite op die palaat. Veral die Prestige se sagte tanienne, lae suur inhoud en kompleksiteit van vrugte, peper en leer was indrukwekkend, maar die Reserve was nie te versmaai nie en net ‘n kortkop agter die Prestige.

 

Hoe gou het die oggend nie verby gegaan nie en middagete was op hande.  Middagete was in Le Verger des Papes neffens Châteauneuf-du-Pape se ou vervalle kasteel.  Daar is maar min oor van die kasteel want die terugtrekkende Duitsers wat die toring en kasteel gedurende die Tweede Wereldoorlog as ‘n opservasiepos en ammunisie stoorplek gebruik het, het die plek opgeblaas op Augustus 20, 1944. Net die oostelike muur het behoue gebly. Die restaurant se ligging is idilies, bo op ‘n koppie met pragtige uitsigte oor die omliggende wynplases, Avignon en die Rhône Rivier wat soos ‘n silverslang in die verre deinserigheid gelê het.     

(Word vervolg...)

Heading image: Hotel Château des Fines Roches in Châteauneuf-du-Pape



Midweek Musical Muse XX – Ou Kiekies Van Die Sewentigs

On a morning from a Bogart movie

In a country where they turn back time

You go strolling through the crowd like Peter Lorre

Contemplating a crime

She comes out of the sun in a silk dress running

Like a watercolour in the rain

Don't bother asking for explanations

She'll just tell you that she came

In the year of the cat.

 

Die jaar 2013 is die jaar van die slang in seker al die oosterse lande, maar as ek aan die sewentigjare dink, soos ek gister weer daaraan herinner is toe ek ‘n ou kiekie van my matriekklas op Facebook raak loop, dan hoor ek altyd Al Stewart se Year Of The Cat in my kop spin.

 

Die Sewentigs! Die dae van die kat-agtige Bowie en Cat Stevens. Die dae van Pienk Vlooie wat oor skape, honde en varke sing en die ontwaking van die Baas in die Weste. Die dae toe musiek nog ‘n siel gehad het en liedjies stories vertel het.

 

Baie van die oosterse lande volg die Sjinese diereriem na maar Vietnam is moontlik the enigste kultuur wat die kat in plaas van die konyn in hul diereriem het. Maar dit hang maar net af wie vir jou die storie van die oorprong van die Sjinese diereriem vertel.

Nietemin, is ou Al se meisie wie hy so besing in die lied van Vietnamese afkoms en gebore in die jaar van die kat of het die storie homself maar net afgespeel in 1975 toe dit die jaar van die kat was?  Wie sal ooit weet en dit maak tog ook nie eintlik saak nie. Al wat geld is die ritme vanaf die klavier, die goed beheerde guitar spel, die Springsteen-esque saksofoon, die unieke stem van Stewart en sy liefde vir ‘n goeie storie.

So, sonder enige verdere oponthoud, ‘n storie vanuit die pen van Al Stewart, oor vertel vanuit die skadu van die kremetart…



 

Midweek Musical Muse XIX: J.J. Cale Tribute

On July 26, 2013 the United States lost one of its finest songwriters and musicians. John Weldon Cale, better known as J.J. Cale, died of a heart attack in La Jolla, California.

 

His music is a tribute to the American Southwest; The culture, the life style and the people of this parched section our land. Influences of Rock, blues, jazz, country and rockabilly is entwined with “simple” music and excellent guitar work.

 

He influenced many an aspiring guitarist and his songs were recorded by famous musicians, among other Eric Clapton, Lynyrd Skynyrd and many more. His music will be missed. I have spent many hours listening to his music and will continue to do so. If not already it is only a matter of time before his music will become part of American heritage. True Americana.    

Thank you for the music. JJ Cale RIP.



Midweek Musical Muse XVIII: The Divas

Was die 4^th of July ‘n Dante’s tragedie van ‘n dag of ‘n bedekte seen? Die dag bedoel vir skiet, skop en donder van vuurwerke, bakgat backyard barbeques, sonskyn, hitte en humiditeit, met ander woorde, buitelewe, was alles behalwe. Van sonop (sonder enige son) tot sonsonder (nog steeds sonder enige sonskyn) was ons huis in ‘n groen woude-kokon omvou met ‘n grys kombers wat 5 duim reen gelek het. Maar dit het ons baie tyd gegee om met die huis se opknapping en vernuwing aan te ploeg. Wat ‘n slog? Are we there yet? Maar elke reenerige dag bring ons nader aan die einde…wel…die agterstoep is volgende. Hierdie jaar nog. Hierdie somer nog!

‘n Man kan mos nie lewe sonder ‘n lekker agterstoep nie. Waar braai ‘n mens dan tydens skielike donderstorms en bliksemstrale of as jy jouself oorreed dat dit nie te onaangenaam is om in die middel van die winter te braai as jou bier selfs vries in die sneeu op die gras? Waar luister en vertel en skep ‘n mens dan stories as jy uitkyk oor ‘n panoramiese landskapstoneel van weiding en woud en werfheining? Niks so lekker soos ‘n groot gemaklike huislike agterstoep nie.     

Gepraat van Independence Day…Die manne mag nou wel die gevegte en die oorlog gewen teen die Redcoats en vir die huidige nageslag en ander bewoners van dié kontinent  dié vakansie dag geskep het, maar gelukkig het hulle besluit om die sang aan die dames oor te laat.

Smeulend!!! Lady Marmalade.
 

 



Lost in Time in Provence

 

Charles Dickens started his novel A Tale of Two Cities with "It was the best of times; it was the worst of times". Driving first south to the Luberon and then eastwards out to Roussilon and eventually northbound through the Haute Vaucluse regions of Provence I saw Dickens’ words materialized like a boldly colored Van Gogh all over the landscape. I saw it in old stonewalled houses and elegant villas in rustic villages among picturesque vineyards with turning autumn leaves. I saw it in derelict ruins of old farm buildings in grassy fields or in fallen castles on hilltops over-looking thousands of acres of historic vineyards. And it is so visible in Orange’s 2000 year old Roman amphitheater, renovated, revitalized and back in use. Provence most certainly has experienced good times and bad times.

In my eyes it was all history in various shades of time. Constantly grateful that so much of Provence has survived wars and pestilence and still look reasonably well cared for. Well, to a degree! For the peoples of the Provence-Alpes-Côte d'Azur….

I have often wondered how people that live in the ancient cities or villages of Italy and France see their surroundings. Is that wall that is flaking layers of time during every rainstorm just brickwork, just protection? Medieval, but still practical. Do they ever consciously think of their history when they walk those alleys? Or are those weathered limestone houses along steep narrow, cobbled-stoned streets in hilltop villages just their neighborhood. Just another place where they happen to live? The antiquity of it all lost upon them, faded into the background of the daily consumption of life.

 

Roaming the old center of St. Remy-de-Provence, a sleepy little village south of Avignon. We had a late start out of Avignon because I had to pick up our rental car for the week and the service at the Avis counter at the railway station was very slow. Hence our arrival at the old village center, just after 12 pm when most shops have closed and the place nearly deserted, which was also good because we had the place virtually to ourselves. We took our time to walk the ancient streets of this Greco-Roman village where Nostradamus was born. One enters the old center through 14^th century ports, one of them, Porte du Trou, leads to the Nostradamus fountain (right).
 

 

 

On the outskirts of St. Remy is an old Roman forum with a beautifully preserved Mausolee and the Triumphal Arch of Glanum built near the end of the reign of Augustus Caesar (died in 14 AD) Across from the les Antiques, as the forum is known, is the Saint-Paul Asylum where Vincent Van Gogh spent a year in 1889-1890. Through the inviting gates and a tranquil courtyard we visited the bedroom where Van Gogh stayed and walked the gardens. Among the paintings Van Gogh did while at the asylum are “Irises”, “The Wheat Field” and “The Starry Night”.   

 

From St. Remy we drove to Les Baux-de-Provence. Built by the Lords of Les Baux in the 10^th century, on top of a rocky outcrop, perfectly blending with the stony spur, are the ruins of the Chateau Les Baux, with a commanding view of the surrounding landscape. In 1641 the town was granted to the Grimaldi family, current rulers of Monaco, as a French marquisate, but purchased back in 1791. Top right, the Alpilles Mountains with olive groves as far as the eye can see. The village itself is well "preserved" but unfortunately over commercialized to some extent.

Les Baux is a time-warp. A medieval stone and cobblestone relic that was ravaged and deserted due to wars and an unstable Provence. By the beginning of the 19th century it had but a handful of inhabitants. The famous Provençal poet, Frédéric Mistral described the village as un lieu où souffle la désespérance (A place where desperateness blows).  But since 1945 after the end of World War II it was "rediscovered", excavated and restored to its present day glory.

The old village is one big tourist trap. Albeit, a fascinating one where the grey/cream-colored limestone buildings and roads melts perfectly into the scraggy hillside. Below the old village is the modern-day village where the 400 or so permanent inhabitants stay. Commercialized or not it stays one of the most beautiful, interesting and impressive villages of Provence.

The Chapel of the white Penitents (or Chapel Sainte-Estelle). The  interior is decorated with frescoes by Yves Brayer representing the Shepherds' Christmas in the Provençal tradition.